Pusty peron. Na jednej z ławek siedzi mężczyzna. Zerka na zegarek. Ubrany jest zwyczajnie, w dżinsy i kurtkę. Obok stoi walizka: na kółkach, z wysuwaną rączką. Po chwili nadbiega niedbale wyglądający jegomość: spod połów pomiętego płaszcza wystaje rozchełstana zielona koszula, włosy ma zmierzwione, jest nieogolony, ale z błyskiem w oku. Mężczyzna na jego widok wstaje.

Artysta (zdyszany, jowialnie): No cześć, cześć, witaj stary! Jak podróż? Przepraszam za spóźnienie, zabalowałem wczoraj trochę, wiesz jak jest (mruga porozumiewawczo)! Ty w zastępstwie Stacha, tak? (łapie podróżnego za ramię w geście „niech no ci się przyjrzę”)

Krytyk (przez chwilę milczy, potem strzepuje z ramienia niewidzialny pył): Wybaczy Pan, ale nie przypominam sobie, abyśmy przechodzili na „ty”.

Artysta (przez ułamek sekundy jest jakby zdezorientowany, ale zaraz wybucha radośnie): Ha, ha, stary, niezły z ciebie oryginał! No (znowu poklepuje podróżnego po ramieniu), mordo ty moja, idziemy! Daj, wezmę ci walizkę.

Krytyk: Doprawdy nie trzeba, ale dziękuję najuprzejmiej.

Artysta (patrzy pytająco): No co ty, daj spokój, przecież robimy w tej samej branży. Wiesz jak to się mówi – „musimy sobie pomagać” (wymownie łypie okiem). No nie?

Krytyk (wyciąga rączkę walizki, zaczynają iść): Nie bardzo rozumiem... W tej samej branży?

Artysta (dłuższa pauza, jakby się zamyślił): No co ty, daj spokój... Przyjechałeś w zastępstwie Stacha, tak (marszczy czoło)?

Krytyk: Tak, przysłano mnie w zastępstwie Pana Stanisława.

Artysta (rozpromienia się, wyraźnie mu ulżyło): No! A już się bałem, że to nie ty (śmiech)! No to tyrasz w tej samej... (urywa, widzi, że Krytyk przystanął)

Krytyk: Pan.

Artysta: Pan?

Krytyk: Pan. Pan tyra w tej samej...?

Artysta (z niedowierzaniem, wolno): Pan... Pan tyra w tej samej fabry... To znaczy... No, w tym samym fachu robimy, prawda?

Krytyk (zaczyna iść): Nie.

Artysta (jeszcze przez chwilkę stoi, zaraz dogania Krytyka): Co nie?

Krytyk: Nieprawda.

Artysta: Nie?

Krytyk: Nie.

Artysta: Jak to?

Krytyk (zniecierpliwiony): Tak to.

Artysta: Nie robisz u...

Krytyk: (patrzy wymownie)

Artysta (poprawia się szybko): Nie robi... Nie pracuje Pan u Pani Sztuki? Pani dyrektor Sztuki Pięknej?

Krytyk: Nie. Były zmiany w zarządzie. Na szczęście (uśmiecha się pod nosem; wychodzą na zewnątrz).

Artysta: Ach tak?

Krytyk: Tak.

Artysta (z powagą): Rozumiem... A można zapytać pod kim Pan robi... To znaczy, u kogo Pan pracuje?

Krytyk: Rzecz jasna, że można. Pracuję u Pani dyrektor Krytyki.

Artysta: Tak?

Krytyk: Tak.

Artysta (zaniepokojony): Rozumiem... Tędy, tędy (wskazuje drogę). Podwiozę Pana. O, tu, zaraz obok mam furę... Znaczy samochód...

Krytyk: Doprawdy nie trzeba, ale dziękuję najuprzejmiej – wezmę taksówkę. Wie Pan, płacą mi marnie, ale na taryfę jeszcze mnie stać... No, to tymczasem (wyciąga rękę)!

Artysta (z niedowierzaniem, ręce bezwładnie spuszczone wzdłuż ciała): Jak to – tymczasem...?

Krytyk: Och, najmocniej przepraszam, zapomniałem o czymś (podchodzą do postoju)? No tak, jak zwykle...

Artysta: Nie, nie, absolutnie, nic z tych rzeczy! Tylko... Myślałem, że pójdziemy...

Krytyk: My?

Artysta: No, my...

Krytyk: Pójdziemy? Ale... Gdzie?

Artysta: No, na wernisaż. Przyjdzie Pan, prawda?

Krytyk (podaje walizkę kierowcy): Na wernisaż? Jaki znowu wernisaż?

Artysta: No... Na mój wernisaż.

Krytyk: Ach, przepraszam, no tak, no tak! Ale... Po co?

Artysta: Po co?

Krytyk: No – po co?

Artysta: Żeby... Żeby zobaczyć moje nowe prace, rzecz jasna! No i pogadać, napić się, wie Pan jak to się mówi – „będą wszyscy” (szturcha Krytyka, rozpromienia się)!

Krytyk: Dziękuję najuprzejmiej, ale muszę odmówić.

Artysta: Tak?

Krytyk: Tak.

Artysta: (wygląda jakby myślał o czymś bardzo odległym)

Krytyk (widzi jego minę): No, niechże się Pan nie przejmuje. Ja po prostu wolę sobie na spokojnie obejrzeć. Wiem Pan, bez tłoku, hałasu, coś tam sobie zanotuję – o, tak to wygląda. Ale przyjdę, przyjdę naturalnie! Jakoś przy środku tygodnia zajdę.

Artysta (z nadzieją): Zajdzie Pan...?

Krytyk (poklepuje Artystę po ramieniu w geście „proszę się nie martwić”): Ależ tak!

Artysta: Myślałem, że pogadamy, wie Pan, osobiście...

Krytyk: Osobiście? Nie rozumiem...

Artysta (rumieni się): No, opowiedziałbym Panu o mojej pracy i w ogóle...

Krytyk (rozpromienia się): Ach! No jasne! Faktycznie, słyszałem o tych waszych zwyczajach... Wie Pan, u nas w firmie obowiązują teraz nowe normy i rozwiązujemy to już inaczej.

Artysta: Unia...

Krytyk (kiwa potwierdzająco głową): I wie Pan, że to zdaje egzamin? Ale proszę się nie martwić – ja posiadam wszystkie niezbędne informacje.

Artysta (z nadzieją): Posiada Pan?

Krytyk: Ależ tak!

Artysta: I zajdzie Pan? Na pewno? Początek tygodnia...?

Krytyk (zniecierpliwiony): No, niechże Pan już tak nie naciska. Naturalnie, że zajdę! Przy środku raczej... No, chyba, że wypadnie mi coś innego i trzeba będzie przesunąć terminy. Bo wie Pan – teraz nie musimy już pisać na piątek rano recenzji z wystawy otwierającej się w piątek wieczorem.

Artysta: Nie?

Krytyk: Nie.

Artysta: No tak – nowe normy...

Krytyk: Właśnie.

Artysta: A co musicie pi... To znaczy... Jakie w takim razie macie obowiązki?

Krytyk (ze zdziwieniem): Jak to jakie? Normalne. Jak zwykle. Wie Pan, piszmy o sztuce. Oceniamy.

Artysta: Oceniacie...?

Krytyk (otwiera drzwi do taksówki): No, niechże się Pan tak nie troska! Rzecz jasna, że oceniamy!

Artysta: Ale... Przecież każdy może być artystą... Co tu oceniać...? Poza tym... Ha! Kanon to forma zniewolenia (recytuje, jakby nagle sobie przypomniał)!

Krytyk (przerywa stanowczo): Proszę Pana! Ile Pan masz lat?!

Artysta (pod nosem): No to... 1989... 1997, 2000, 2003... 2007... To będzie... Osiemnaście! Osiemnaście lat skończyłem!

Krytyk (uśmiecha się): No widzi Pan. Przez te imprezy przeoczyłby Pan dorosłość.

Artysta (refleksyjnie): Faktycznie...

Krytyk: Nie ma tego złego, proszę Pana, nie ma tego złego! Bez zmian stoimy w miejscu, czyż nie tak?

Artysta: No... Tak...

Krytyk: Ano właśnie. „Ten się tylko nie myli, kto nic nie robi”, jak to mawia moja szefowa. Prawda?

Artysta: Prawda...

Krytyk: No pewnie, że prawda! Pan to zresztą wie najlepiej (chichot; natychmiast przywołuje się do porządku)... Przepraszam... No, to jak będzie? Osiągnął Pan już wiek dojrzały, ho ho! Chyba nie przystoi się już dąsać, co?

Artysta: No... Niby nie... Ale pogadamy czasem?

Krytyk: Czy pogadamy? Proszę Pana – oczywiście, że pogadamy. Bo ja, proszę Pana, traktuję Pana poważnie! Wszak jest Pan już dorosły...

Artysta (rozpromienia się): Och!

Krytyk (wsiada do taksówki): A co Pan myślał!

Artysta: Nic, tylko... Tylko przedtem, to wie Pan, ja mówiłem, a oni słuchali i zawsze jakoś wychodziło na moje...

Krytyk (otwiera okno, wychyla głowę): No i cóż to za interes? Jak dzieci, jak dzieci... Doprawdy, takie traktowanie nie przystoi ludziom w Pańskim wieku... No, do roboty, do roboty! I głowa do góry! Do widzenia! (macha)

Artysta (macha zamyślony): Do widzenia... Do widzenia...

Pusty postój. Mężczyzna zapina płaszcz i odchodzi niespiesznie. Taksówka odjeżdża ku linii horyzontu (perspektywa zbieżna).